1-حقوق حاکم بر روابط دولت های عضو(ایالات و مناطق) براساس حقوق اساسی است،نه حقوق بین الملل
2-مشخص کننده حدود و چگونگی روابط میان ایالات و مناطق در فدرال ،قانون اساسی فدرال است.
3-دولت های جزء(مناطق و ایالات) در مناسبات بین المللی ،نمی توانند فعالیت داشته باشند و دولت مرکزی از طرف آن ها در مناسبات بین المللی حضور دارد.
4-نهادهای مشترک در قالب قوه مقننه،قضائیه ،مجریه و غیره در این نوع دولت وجود دارد.
5-حل و فصل اختلافات دولت های عضو(مناطق و ایالات) براساس قانون اساسی فدرال و براساس قواعد حقوقی اساسی قوه قضائیه فدرال انجام می گردد.
6-اصل برابری هریک از مناطق و ایالات، براساس قانون خودمختاری تعیین می شود.
7-هریک از دولت های عضو(مناطق و ایالات) دارای قانون اساسی مجزا اما هماهنگ با قانون اساسی فدرال هستند.
8-هرکدام از دولت های عضو دارای نهادهای خاص خود،از قبیل قوه مقننه،مجریه و قضائیه هستند.
9-هماهنگی تصمیمات و اقدامات دولت های عضو با دولت مرکزی در چارچوب قانون اساسی فدرال تنظیم می گردد.