تا قبل از این که قانون اساسی تدوین شو،آنچه که رابطه میان فرمانروایان و مردم را تنظیم می کرد، قدرت حاکمان و عرف بود.
عواملی مانند جنبش دستورگرایی،تحرکات اجتماعی طبقه بورژوازی،نظریه قرارداد اجتماعی و تاثیر اندیشه های متفکرانی مانند لاک و روسو و... باعث تدوین قانون اساسی شد.
جنبش دستورگرایی یا تدوین قانون اساسی با دو هدف عمده شکل گرفت که شامل:
1-جلوگیری از خودکامه شدن مخالفان
2-تضمین حقوق و آزادی های فردی
به آن دسته از منابعی اطلاق می شود که تقریبا به عنوان منبع حقوق اساسی پذیرفته شده اند. شامل:
1-قانون اساسی
2-قانون عادی
3-مصوبات قوه مجریه
4-فرامین و احکام روسای کشورها
5-رویه قضایی
6-دکترین
منابع خاص
منابعی که ویژه هر کشور است. مثلا منابع خاص حقوق اساسی در جمهوری اسلامی ایران عبارتند از:
1-ادله احکام یا منابع فقهی
2-ادله عقلیه
3-نظریه های تفسیری شورای نگهبان
4-مصوبات مجمع تشخیص مصلحت نظام
5-مصوبات شورای عالی امنیت ملی
6-مصوبات شورای عالی انقلاب فرهنگی
موضوع حقوق اساسی هر امری باشد ،باید به نحوی تضمین حقوق و آزادی های فردی را به عنوان مولفه اصلی مورد توجه قرار داد.
حقوق اساسی به تنظیم روابط میان شهروندان و طبقه حاکمه می پردازد.
جمع بندی چند گرایش مهم در این زمینه به این قرار است:
حقوق اساسی شاخه از حقوق است که قواعد مندرج در قانون اساسی را بررسی می کند.
حقوق اساسی به روابط مربوط به دولت می پردازد.
حقوق اساسی نهادهای سیاسی را بررسی می کند.